In mijn werk zijn zelfkennis, zelfkritiek maar ook verwondering en interesse naar de wereld en de ander aanwezig als belangrijke en tijdloze onderwerpen, die – zeker nu in een tijd van massa-alles, virtuele anonimiteit en profilering – aandacht verdienen. Ik zie een schoonheid in de diepgang van onze complexe gevoelswereld; de wisselwerking tussen gevoel en gebeurtenis, controle en overgave. Mijn werken tonen een transitie van het één naar het ander of het vastlopen hierin. Ik hoop de toeschouwer te raken in het subtiele, zonder een kant en klaar antwoord te geven. Emotie is iets persoonlijks en universeels, en laat zich niet vangen in eenduidigheid. In onze persoonlijke worstelingen wordt de wereld weerspiegeld en ligt de sleutel tot grote vraagstukken.
Uit dit heen-en-weer gaan tussen het kleine en het grote, het persoonlijke en het allesomvattende, het binnen en het buiten, put ik inspiratie en energie als ik werk maak. De combinatie van tekening en tekst geven die dualiteit van rede en gevoel weer. Van controle en laten gebeuren. Waar tekst met iets concreets kan worden geassocieerd en het getekende met gevoeligheid en vrijheid, wijzen de woorden slechts in een poëtische richting terwijl potloodlijnen herkenbaarheid en vastberadenheid verbeelden. Ik probeer in mijn werk die elementen op ambigue wijze te gebruiken en te laten overlappen.
Zulke tegengestellingen spelen een hoofdrol in mijn werk. Uitersten zijn tegelijkertijd onverenigbaar en onafscheidelijk van elkaar en vollop aanwezig in de mens. Hoe verhouden we ons als individuën tot de complexiteit van de werkelijkheid? De mens staat centraal als gevoelig figuur in een wereld waar verschillende lagen van beeld en tekst door elkaar heen lopen. Altijd al ben ik gefascineerd door het grensgebied tussen dat wat tastbaar, waarneembaar, begrijpelijk is, en dat wat net buiten het bereik van ons voorstellingsvermogen ligt. Daar waar het kenbare overloopt in abstractie, waar tegengestelden elkaar raken. Levende wezens zijn te ontleden in anatomische onderdelen, maar dat wat ze levend maakt blijft een invulling van ons cognitief vermogen. De oneindigheid van de ondoordringbare duisternis van de sterrenhemel is niets meer dan een nauwelijks te bevatten idee, net als de snelheid van het licht of de de beweging van atomen. Soms lijken zulke dingen zich ineens, kortstondig, aan ons te openbaren in een moment van onthulling, inzicht, ontzag.
Een duik in de diepte van de menselijke psyche is daarmee ook een onderzoek naar de verste sterrenstelsels en donkere materie daartussenin. De buitenwereld is niet tegengesteld aan het individu, eerder zijn ze verweven en staat hier het onbekende, het onbegrepene tegenover.
In my work, self-knowledge, self-criticism, but also curiousity towards the world and others are present as important and timeless topics that — especially now in an age of mass-everything, virtual anonymity, and profiling — deserve attention. I see beauty in the depth of our complex emotional reality; the interaction between emotion and occurrence, control and surrender. My works show a transition from one to the other or the stagnation within it. I hope to touch the viewer in a subtle way, without providing a ready-made answer. Emotion is something personal and universal and cannot be captured in unambiguity. In our personal struggles the world is reflected, and therein lies the key to major issues.
Going back-and-forth between the small and the big, the personal and the all-encompassing, the inside and the outside, I draw inspiration and energy when I create work. The combination of drawing and text reflects that duality of reason and emotion, of control and letting go. Where text can be associated with something concrete and the drawn with sensitivity and freedom, the words point only in a poetic direction, while pencil lines portray recognizability and determination. I try to use these elements in an ambiguous way in my work.
Such contrasts play a major role in my work. Extremes are simultaneously incompatible and inseparable from each other and are fully present in us humans. How do we, as individuals, relate to the complexity of reality? The human being is a central and sensitive figure in a world where different layers of image and text intermingle. I have always been fascinated by the boundary between what is tangible, perceptible, understandable, and what lies just beyond the reach of our imagination. Where the knowable transitions into abstraction, where opposites meet. Living beings can be dissected into anatomical parts, but what makes them alive remains a product of our cognitive ability. The infinity of the impenetrable darkness of the starry sky is nothing more than a barely comprehensible idea, just like the speed of light or the movement of atoms. Sometimes such things seem to suddenly, momentarily, reveal themselves to us in a moment of revelation, insight, awe.
A dive into the depths of the human psyche is also an exploration of the farthest galaxies and the dark matter filling them. The outside world is not opposed to the individual; rather, they are intertwined, and here the unknown, the incomprehensible, stands opposite.